Rozdział XIII

Wróg zbliżał się ku mnie. Nie byłam w sanie nic zrobić. Wszędzie gdzie spojrzałam widziałam jedynie białe plamki przerażenia.Nie miałam żadnych szans w starciu z przeciwnikiem.A gdyby tak wiatr zawiał na tyle mocno , by go przewrócił , a ja mogłabym uciec? Ach , marzenia. Tylko to zostało mi przed śmiercią. Nagle zerwał się silny wiatr. Nie przeszkadzał mi. Jakby robił to celowo i wybierał inną ścieżkę nie wchodząc mi w drogę. Ethan nie był w stanie walczyć z nieuchwytnym wiatrem i po chwili runął na ziemię. Wiatr cicho szeptał mi do ucha :,,Uciekaj!''. Czym prędzej wzięłam nogi za pas. Nie było czasu do stracenia , w każdej chwili mógł mnie dogonić. Znalazłam się na tyle blisko pensjonatu Salvatorów , że może mnie ktoś usłyszy.
  - Damon! Klaus!- krzyczałam głośno , ale za cicho. Nikt mnie nie usłyszał.
Zatrzymałam się na chwilę. Nabrałam powietrza w płuca i ponownie krzyknęłam:
  - Damon!!! Klau- nie skończyłam. 
Jedyne co czułam to wszechogarniający ból w klatce piersiowej.Nie byłam w stanie dalej biec. Upadłam na ziemię , brudząc ubrania w błocie.Ale nie to mnie przerażało.Cierpienie zwiększyło się , a ja ujrzałam nad sobą uśmiechniętą twarz Ethana. Pochylił się nade mną i pogłaskał delikatnie po twarzy.
   - Boli , prawda?- spytał złośliwie
Czułam jak niewidzialne ostrza wbijają mi się we wszystkie możliwe miejsca na ciele. Jedno z nich delikatnie ocierało się o serce. Potem nastała ciemność.
~Damon~
 - Nie powinienem był jej puszczać samej.- powiedziałem robiąc kolejną rundkę o pokoju.
Nie ma jej od kilku godzin. Poszła sama z jakimś nieśmiertelnym typem na ,,spacerek''. Ładny spacer , rzeczywiście. Deszcz pada a oni z całą pewnością spacerują po lesie. Cholera jasna!
  - Idę jej szukać - załołyżyłem kurtkę i wyszedłem z mieszkania.
I co nikt się nie pokwapi , żeby mi pomóc? Usłyszałem dźwięk zamykanych drzwi. Spojrzałem w stronę domu. 
  - Zaczekaj ! - krzyknął Klaus w moją stronę - Nie odzyskasz jej bez mojej pomocy 
Miał rację. Pierwotny ma większe szanse z Ethanem niż ja.
Po chwili dołączył do nas także Jeremy.
~Nathalie~
Elena zaginęła. Nie powinnam była jej wypuszczać. A teraz nawet nie mogę jej pomóc. Spojrzałam na Bonnie. A może mogę?
  - Dziewczyny chodźcie - zawołałam je - Stefanie , ty też będziesz nam potrzebny!
Wszyscy posłusznie przyszli do salonu , gdzie w kącie znajdował się mały , okrągły stoliczek.     
  -Stefanie , mógłby przenieść ten stolik mniej więcej na środek pokoju? - spytałam
Po chwili stół tam , gdzie chciałam. Podziękowałam Stefanowi , ale ostrzegłam go , że to nie koniec jego pracy. Wyjaśniłam też Bonnie co ma robić.
  - A czy ja będę potrzebna? - spytała Rebekah
Podeszłam do niej i spojrzałam w oczy.
  - To zależy co do niej czujesz- powiedziałam - Dobrze by było , żeby w tym domu były tylko i wyłącznie osoby , które ją lubią , szanują i kochają.
Rebekah stała z kamienną twarzą i nie odzywała się.
   - Jesteś Pierwotną. Możesz spróbować pomóc im znaleźć Elenę - Rebekah raczej nie założy fanklubu Eleny.
Odprowadziłam  ją wzrokiem do drzwi.
  - W porządku - powiedziałam. 
Na stole ustawiłam okrągłą świecę i zapaliłam ją.
 - Stańmy dookoła stołu i złapmy się za ręce - zamknęłam oczy i po omacku złapałam dłonie Stefana i Caroline - Bonnie , znasz indonezyjski? - zapytałam ją
  - Ja nie , ale moja dusza zna wiele języków - odparła .
  - Doskonała odpowiedź. W takim razie zaczynamy. Ja i Bonnie musimy 4 razy powiedziedzieć Panie Niebios , wspomóż swoją ulubienicę w potrzebie. Pozwól jej zajrzeć w głąb duszy i oszukać Śmierć.
  - Czemu 4 ? - spytał mnie Stefan
  - Och , kochany, rusz głową. Ile nas jest?
  -  Hm. Rozumiem. Zaczynajcie.
Wzięłam głęboki oddech i zaczęłam mówić zaklęcie wraz z Bonnie.

  -  Lord of Heaven, membantu favorit Anda yang membutuhkan. Biarkan terlihat di kedalaman jiwanya dan menipu kematian.

 ~~

 Lord of Heaven, membantu favorit Anda yang membutuhkan. Biarkan terlihat di kedalaman jiwanya dan menipu kematian.

~~

 Lord of Heaven, membantu favorit Anda yang membutuhkan. Biarkan terlihat di kedalaman jiwanya dan menipu kematian

~~

Skończyłyśmy mówić , ale więź nie została przerwana. Postanowiłam to wykorzystać. Wyobraziłam sobie Elenę. Wesołą i pogodną.

   - Panie , nie pozwól jej zginąć. Ta dziewczyna ma cel i nie może umrzeć. 

Zawiał wiatr  , a mnie ogarnęła ciemność. Na granicy między świadomością , a snem usłyszałam cichy głos

  Śmierć zapoczątkuje życie.

~Elena~

Znajdowałam się w jakimś dziwnym miejscu. Leżałam na starym i podartym łóżku w pomieszczeniu , które przypominało pokój hotelowy. Stary pokój hotelowy.  Okna były zbite deskami , a tapeta ścian pomazana i podrapana. Wszędzie unosił się zapach alkoholu. 

  - Widzę , że już się obudziłaś - głos wydobywał się z ciemnego kąta. 

I znowu jedynym uczuciem jakie czułam to przerażenie... przerażenie i tęsknota za Damonem. Nagle dostałam olśnienia. Myśl! Może uda mi się wysłać Damonowi myśl. Ale najpierw muszę się dowiedzieć gdzie jestem.

  - Gdzie mnie przywlokłeś? - spytałam oschle  

Modliłam się , by mi odpowiedział.

  - Nie bój się. Jesteśmy  prawie 300 kilometrów od twojego domciu. Dokładniej w Big Timber , Montana. Fajnie , co?

 No to mamy już pewne informacje. Skupiłam się na Damonie , jego twarzy i oczach.

Damon! 

Po chwili usłyszałam jego głos.

Elena? Gdzie jesteś?!

Big Timber , Montana . W lesie , jakimś opuszczonym hotelu...

Ta krótka chwila , kiedy mogłam usłyszeć jego głos dodała mi nadzieję. Może przetrwam. Wtedy ni stąd ni zowąd  usłyszałam w głowie głos. Nie wiem do kogo należał. Ale to , co mi przekazał przeraziło mnie.  

Śmierć zapoczątkuje życie.

   _______________________________
Myślę , że ten rozdział jest nieco dłuższy , ale nie wiem czy spełniłam Wasze wymagania. Piszcie i krytykujcie. To motywuje i pomaga ;). Z góry dziękuję :*